Homilia ks. wizytatora Pawła Holca CM na rozpoczęcie jubileuszu 400-lecia
Zgromadzenia Księży Misjonarzy
Warszawa, 8 grudnia 2024 r.
1. Jubileusz Zgromadzenia Księży Misjonarzy
„Niech niezliczone i wiecznie trwające podziękowania będą składane Bożej opatrzności za to, że Was tak szczęśliwie zaprowadziła do Polski, do króla i królowej, którzy odznaczają się wielką pobożnością! Niech Bóg będzie uwielbiony także za pełne miłości przyjęcie, jakie Wam zgotowały Ich Królewskie Moście, za ich gorliwość, z jaką się starają o zbawienie poddanych […]. Nie czuję się godny, by wyrazić im wdzięczność inaczej jak tylko poprzez modlitwy […]. Niech Bóg zachowuje i obdarza błogosławieństwem tych, których przywiodłeś. Niech dostatecznie pomnaża liczbę misjonarzy do służby stanowi duchownemu i ludowi wiejskiemu, aby w jednym i drugim stanie Jezus Chrystus założył swoje królestwo!”
Tak pisał św. Wincenty a Paulo w liście do ks. Lamberta aux Couteaux, kiedy pierwsi misjonarze z nowo powołanego przez Wincentego zgromadzenia dotarli do Warszawy. Był rok 1651. Przybyli do Polski na prośbę wspomnianego w liście króla Jana Kazimierza i jego małżonki królowej Marii Ludwiki Gonzagi, i zamieszkali tu, w tym miejscu, przy kościele Świętego Krzyża, wtedy jeszcze drewnianej świątyni na przedmieściach stolicy. Minęło zaledwie 26 lat od powołania nowej wspólnoty zakonnej w Kościele: Zgromadzenia Księży Misjonarzy, którego celem miała być Misja, rozumiana jako ewangelizacja ubogich i formacja duchowieństwa. Stąd oficjalna nazwa wspólnoty: Zgromadzenie Misji (Congregatio Missionis).
Z czasem misjonarze objęli inne placówki w Rzeczypospolitej, a przede wszystkim usilnie pracowali nad formacją duchowieństwa w licznych seminariach duchownych. Tak było aż do roku 1864, kiedy za wspieranie Powstania Styczniowego, wspólnota misjonarska a także inne wspólnoty zakonne zostały skasowane ukazem carskim. Zgromadzenie odrodziło się w Krakowie, a po latach misjonarze mogli powrócić także do Warszawy.
Zgromadzenie Księży Misjonarzy zostało oficjalnie zatwierdzone czterysta lat temu, w roku 1625. Dlatego tą dzisiejszą Eucharystią pragniemy rozpocząć obchody jubileuszowe czterechsetlecia istnienia i działania naszej wspólnoty. Jubileusz to przede wszystkim dziękczynienie, jakie składamy Panu Bogu, za naszego Założyciela, św. Wincentego Paulo, patrona wszystkich dzieł miłosierdzia w Kościele katolickim, i za wszelkie dobro, jakie na przestrzeni ostatnich czterech wieków zrodziło się z jego duchowości.
Cieszy nas, że Jubileusz, który rozpoczynamy, wpisuje się w Jubileusz Roku Świętego, co jeszcze mocniej podkreśla naszą misję z Kościołem i dla Kościoła. Mamy nadzieję, że ten szczególny czas, który daje nam Pan Bóg, przyczyni się do odrodzenia wszystkich duchowych synów św. Wincentego i stanie się inspiracją do podjęcia nowych wyzwań związanych z naszą Misją.
Duchowość św. Wincentego a Paulo, a szczególnie jego wrażliwość na ludzi najbardziej potrzebujących, zaowocowała w powstaniu także innych wspólnot: to przede wszystkim siostry miłosierdzia, które wkrótce po misjonarzach przybyły do Polski; to Stowarzyszenie Miłosierdzia, Apostolat Maryjny, Młodzież Misjonarska, Konferencje św. Wincentego, Wincentyńska Młodzież Maryjna… Nie sposób wymienić wszystkich inicjatyw i wspólnot, jakie na przestrzeni wieków zrodziły się z myśli Świętego.
2. Niepokalana i wspólnoty wincentyńskie
Obchodzimy dziś uroczystość Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny. I w tym liturgicznym kontekście nie sposób nie nawiązać do objawień maryjnych, jakich dostąpiła nowicjuszka sióstr miłosierdzia św. Katarzyna Labouré w 1830 r. w Paryżu. Do dzisiaj kaplica sióstr miłosierdzia przy paryskiej rue du Bac jest jednym z niewielu miejsc w stolicy Francji, w którym tłumnie gromadzą się i modlą wierni. Szczególnym darem, jaki otrzymała Katarzyna od Matki Najświętszej, jest Cudowny Medalik. Sama Maryja nakazała go wybić według ukazanego wzoru, zapewniając, że: „wszyscy, którzy go będą nosili, dostąpią wielkich łask […]. Tych, którzy we mnie ufają, wieloma łaskami obdarzę”. Na awersie Cudownego Medalika, wokół postaci Maryi, Katarzyna ujrzała napis: „O Maryjo, bez grzechu poczęta, módl się za nami, którzy się do Ciebie uciekamy”.
Przesłanie Maryi i właśnie ta modlitwa na medaliku prowadzą nas do tajemnicy Niepokalanego Poczęcia. Przez objawienia w Paryżu, w Rodzinie św. Wincentego, sama Matka Boża chciała poprowadzić Kościół drogą do ogłoszenia dogmatu o Niepokalanym Poczęciu, co dokonało się w 1854 r. Maryja potwierdziła także prawdziwość tego dogmatu objawieniami w Lourdes w 1858 r., kiedy przedstawiła się słowami: „Ja jestem Niepokalane Poczęcie”. Tym samym Paryż–Rzym–Lourdes stały się „drogą” Niepokalanej. Dla nas, wspólnot wincentyńskich, to niezwykłe wyróżnienie, że poprzez jedną z nas – siostrę Katarzynę – mogliśmy i nadal możemy stawać się pomocnikami Maryi w głoszeniu jej Niepokalanego Poczęcia.
3. Przesłanie Niepokalanego Poczęcia
Niepokalane Poczęcie, czyli poczęcie bez zmazy grzechu pierworodnego, jest szczególnym przywilejem, jakiego dostąpiła Maryja ze względu na przyszłe zasługi Syna. Nie oznacza to, że Maryja nie potrzebowała łaski odkupienia. Także Ona, jak każdy z nas, została odkupiona przez mękę, śmierć i zmartwychwstanie Pana Jezusa, ale – zgodnie z Bożym zamysłem – owoce przyszłej ofiary Pana Jezusa zostały Jej przypisane w sposób uprzedni, od momentu poczęcia. Dlatego przepiękne i pełne nadziei jest przesłanie dzisiejszej uroczystości. Pan Bóg w swej bezgranicznej miłości pragnie obdarzyć nieprzemijającym szczęściem każdego człowieka, pragnie, by każdy człowiek stał się niepokalanym przed Jego obliczem, niepokalanym czyli świętym. Co więcej, tak jak oczyścił Maryję u progu jej ludzkiego istnienia, tak każdego z nas może i chce uczynić czystym i bez skazy.
Na tej drodze nie jesteśmy sami. Wspomaga nas Matka Najświętsza, zgodnie z jej obietnicą związaną z przesłaniem Cudownego Medalika. Wspomaga nas i uczy bezgranicznego zaufania do Boga, tak jak zaufała Jego słowu w Nazarecie: „Niech mi się stanie”. Czy wtedy wszystko rozumiała? Czy wszystko było dla niej jasne? Czy znała wszystkie konsekwencje swojego „fiat”? Zaufanie bezwarunkowe, jak zaufanie dziecka do kochającej mamy czy taty!
Przez wstawiennictwo Niepokalanej prosimy o takie zaufanie do Pana Boga: dla każdego z nas, dla naszych rodzin, dla naszych wspólnot… A rozpoczynając w tej świątyni Jubileusz czterechsetlecia istnienia i działalności Zgromadzenia Księży Misjonarzy, my, duchowi synowie św. Wincentego a Paulo, pokornie prosimy, byśmy pozostali wierni dziedzictwu naszego Założyciela i rozwijali je, odczytując znaki czasu, w pełnym zawierzeniu Bożej opatrzności.
Maryjo Niepokalana, sławimy Twoje Niepokalane Poczęcie i uwielbiamy Boga, dziękując Mu, że Cię zachował od grzechu pierworodnego i grzechów osobistych. Uproś nam łaskę, abyśmy za Twoim przykładem służyli Bogu czystym sercem. Amen.
