Kościół jest misyjny ze swej natury a dzieło ewangelizacji jest podstawowym obowiązkiem Ludu Bożego. Oznacza to, że wszyscy chrześcijanie powinni czuć się odpowiedzialni za dzieło ewangelizacji, które jest podstawowym zadaniem Kościoła. Każdy na swój sposób może i powinien przyczyniać się do rozszerzania Królestwa Bożego na ziemi. Sobór Watykański II podkreślając obowiązek troski o dzieło misyjne naucza: «tak wielka jest w tym ciele więź i zespolenie członków (Ef 4,16), iż członka, który nie przyczynia się według swej miary do wzrostu ciała, należy uważać za niepożytecznego tak dla siebie, jak i dla Kościoła» (Dekret o apostolstwie świeckich nr 2).
Do zabiegania o chwałę Bożą, o nadejście Królestwa Bożego, o życie wieczne dla wszystkich ludzi, o to by wszyscy poznali jedynego i prawdziwego Boga, powinno przynaglać każdego chrześcijanina przykazanie miłości. Dialog Boga z człowiekiem zrodził się z miłości: «Tak Bóg umiłował świat, że Syna Jednorodzonego dał» (J 3,16). «On pierwszy nas umiłował» (1 J 4,10). Miłość dzieli się dobrem z innymi, pierwsza szuka dialogu z innymi. Właśnie do miłości odwołuje się papież Paweł VI pisząc w orędziu na światowy dzień misyjny w 1974 roku: «Nie można sobie wyobrazić rodziny, w której jedni jej członkowie głodują, a inni opływają we wszystko; w której jedni żyją wystawieni na wiatr i zimno, a inni mieszkają w wygodnych domach; w której jedni nigdy nie słyszeli o Jezusie Chrystusie, a inni mają pod ręką wszystkie środki zbawienia, które Kościół posiada. Jeśli cała ludzkość tworzy jedną rodzinę, braterska miłość zobowiązuje nas do pojednania z braćmi wszystkich ras, języków, kultur i warunków życia».
Od samego początku, Kościół był świadomy obowiązku głoszenia Dobrej Nowiny «wszystkim narodom» (Mt 28,19; Łk 24,45-48), «wszelkiemu stworzeniu» (Mk 16,15), «aż do skończenia świata» (Mt 28,20). Dlatego posyła misjonarzy aż po krańce świata, aby wypełnić wolę Jezusa Chrystusa, swojego Pana i Zbawiciela wszystkich ludzi. To dzięki pracy misjonarzy, którzy przynieśli Dobrą Nowinę do naszej Ojczyzny i wysiłkowi całego Kościoła, jesteśmy ludem wierzącym, znamy Boga, znamy drogę prowadzącą do Niego i posiadamy środki do osiągnięcia zbawienia wiecznego. Dar wiary sprawia, że jesteśmy dłużnikami (por Rz 1,14) a poczucie wdzięczności, dar darmo dany chce podzielić z innymi. Dlatego Kościół nie zaprzestaje działalności misyjnej, ale zachęca wszystkich wierzących do aktywnego włączenia się w dzieło misyjne. W dokumentach Urzędu Nauczycielskiego Kościoła dotyczących działalności misyjnej takich jak Dekret Soboru Watykańskiego o działalności misyjnej Kościoła „Ad gentes”, Encyklice Pawła VI „Evangelii Nuntiandi”, Encyklice Jana Pawła II „Redemptoris missio”, w corocznych orędziach na Światowy Dzień Misyjny” znajdujemy ciągłe przypominanie nam prawdy o powszechnym obowiązku odpowiedzialności za dzieło misyjne Kościoła oraz zachętę do aktywnego włączenia się w to dzieło. Misjonarze wtedy będą mogli skutecznie głosić Dobrą Nowinę gdy wszyscy chrześcijanie przez swe modlitwy i wspólnie świadczoną pomoc stanowić będą z nimi jedno serce i jedną duszę.
Papież Benedykt XVI w orędziu na światowy dzień misyjny 2009 roku pisze: «Chcę ponownie z naciskiem stwierdzić, że nakaz głoszenia Ewangelii wszystkim ludziom jest pierwszorzędnym i naturalnym posłannictwem Kościoła” (Evangelii nuntinadi, 14), zadaniem i posłannictwem, które rozległe i głębokie przemiany obecnego społeczeństwa czynią jeszcze bardziej palącymi…. Cały Kościół musi się angażować w misję ad gentes, dopóki zbawcze panowanie Chrystusa nie zostanie w pełni urzeczywistnione: „Teraz wszakże nie widzimy jeszcze, aby wszystko było Mu poddane” (Hbr 2, 8)».
